Naast de vele rondjes die hij zelf als schaatser op het ijs stond tijdens marathons en trainingen, gaf Jan ook jarenlang training. Naast serieus (en hard!) rijden, was er ook altijd tijd voor een lolletje, een gesprek over de koeien, de mensen die hij had ontmoet, of over de marathonprestaties van Robert en Arnold. Door zijn eigen jarenlange ervaring in het marathonschaatsen wist hij precies wat er speelde, en hij wist haarfijn te vertellen hoe de wedstrijden voor Arnold of Robert verlopen waren. Toen zijn kleinkinderen wat ouder waren, ging hij ook met hen naar de ijsbaan, en dan vertelde hij tijdens de trainingsuren vol trots wat ze hadden gezegd of gedaan.

Jan was ook bevoegd starter, en op vele wedstrijden in het land schoot hij rijders weg. Jarenlang was hij het vaste gezicht bij onze clubkampioenschappen, en ook aan andere verenigingen verleende hij zijn diensten. Voor de jeugd nam hij altijd even de tijd om hen op het gemak te stellen, zodat zij met name het plezier van de wedstrijd konden ervaren. Standaard vroeg er altijd wel een ouder lid of Jan de fruitmand, bos bloemen of het geld ontvangen had, doelend op een zeker voordeeltje bij de start. Een heimelijk lachje was het resultaat en voor de deelnemers die met name aan de start stonden om het meedoen, was het altijd een plezier om even een dolletje te kunnen maken.

Vele jaren stapte Jan na een avond 'schieten', ook zelf nog de baan op om de Joop Bakkerbokaal te rijden, de marathon voor toerrijders. Ondanks stijve benen en koude spieren van de hele avond stil staan, wist hij in 2005, 2007 en 2009 te winnen bij de heren, en werd hij in 2008, 2010 en 2011 tweede. In de zomer kon je Jan tegenkomen in de polder of in de bossen van de Utrechtse Heuvelrug, gebogen over het stuur van zijn racefiets. In zijn eigen ontwerp schaats- en wielerkleding (zwart, groen en wit, met een grote koeienkop erop) was hij goed herkenbaar en uniek gekleed.

Een herseninfarct joeg niet alleen Jan en zijn gezin, maar ook ons de stuipen op het lijf. En hoewel hij gelukkig herstelde en ook weer kon schaatsen, deed hij toch een flinke jas uit. Hij kwam nog wel naar de baan om te schaatsen en training te geven, maar het voelde niet meer zoals het was. Hij besloot daarom dan ook te stoppen met trainen: het plezier was weg. Afgelopen ALV werd hij door de GHV benoemd als Lid van Verdienste. Hij kwam niet meer naar de uitreiking zelf tijdens de ALV. Maar hij genoot zichtbaar van de blijk van erkenning voor alles wat hij voor de GHV heeft gedaan en betekent, toen hij de bijbehorende bos bloemen thuis kreeg overhandigd. 

Jan was al langere tijd ziek, maar heeft de laatste periode gelukkig nog wat tijd gekregen om nog wat te kunnen genieten. Bijvoorbeeld van het nieuwe huis dat hij met zijn grote liefde Bep betrok. En hij was een geweldig trotse vader en opa, al zei hij dat misschien nooit met zoveel woorden tegen de personen in kwestie.

We misten Jan al erg op en rond het ijs - en nu zeker. We wensen Bep, Robert, Arnold, schoondochters en kleinkinderen heel veel sterkte toe bij dit verdriet.

De uitvaart vindt vrijdag 6 november in besloten kring plaats. Het postadres is Kerkdijk 95, 3615 BC in Westbroek.